جشنواره فیلم ونیز؛ نمایش دو فیلم ایرانی در روز هشتم/ اکران «پسر» و «دختر ابدی»
تاریخ انتشار: ۱۵ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۹۴۴۰۰۷
به گزارش خبرنگار اعزامی ایرنا به ونیز، سن عُمَر – Saint Omer (عُمَر مقدس) محصول فرانسه به کارگردانی آلیس دیوپ - Alice Diop نخستین فیلمی است که در بخش اصلی جشنواره و در این روز به نمایش در می‌آید.
در این فیلم ۱۲۳ دقیقه‌ای که در ساعت ۱۶ و ۴۵ دقیقه و در سالا گرانده اکران می‌شود، Kayije Kagame Guslagie Malanda، Valérie Dréville، Aurélia Petit ایفای نقش می‌کنند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این، نخستین فیلم داستانی دیوپ به عنوان مستندساز است که پس از ونیز، در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو ۲۰۲۲ و جشنواره فیلم نیویورک ۲۰۲۲ پیش از اکران در سینماهای فرانسه در ۲۳ نوامبر سال جاری میلادی نمایش داده خواهد شد.
اثر بعدی بخش اصلی جشنواره فیلم ونیز در روز چهارشنبه، فیلم درام رازآلود دختر ابدی - The Eternal Daughter به نویسندگی، تهیه کنندگی و کارگردانی جانا هاگ - Joanna Hogg انگلیسی است که در این فیلم کارلی سوفیا دیویس - Carly-Sophia Davies، تیلدا سوینتون - Tilda Swinton و جوزف می‌دل- Joseph Mydell ایفای نقش می‌کنند.
این فیلم ۹۶ دقیقه‌ای محصول مشترک انگلستان و آمریکاست برای نخستین بار است که در بعد جهانی در هفتاد و نهمین جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز نمایش داده می‌شود.
دختر ابدی در زمان قرنطینه ناشی از کرونا و به طور مخفیانه فیلمبرداری خود را در ژانویه ۲۰۲۱ به پایان رساند. این فیلم پس از ونیز، همچنین در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو ۲۰۲۲ و شصتمین جشنواره فیلم نیویورک به روی پرده خواهد رفت.
پالا بیه نال در سال ۱۸ فردا میزبان دختر ابدی است.
اکران «پسر» با نقش آفرینی آنتونی هاپکینز
سومین و آخرین فیلمی که در هشتمین روز اکران فیلم‌های جشنواره ونیز، به روی پرده می‌شود. پسر - The Son فیلم درام به کارگردانی فلوریان زلر- Florian Zeller است که از فیلم‌نامه‌ای به نویسندگی خودش و کریستوفر همپتون- Christopher Hampton ساخته شده‌است.
این فیلم ۱۲۴ دقیقه‌ای محصول انگلستان بر اساس نمایش‌نامه ۲۰۱۸ زلر ساخته شده است که بخشی از یک سه‌گانه متشکل از پدر و مادر است. بازیگران این فیلم هیو جکمن - Hugh Jackman، لورا درن - Laura Dern، ونسا کربی - Vanessa، هیو کوارشی- Hugh Quarshie و آنتونی هاپکینز - Anthony Hopkins و زن مک گرت - Zen McGrath هستند.
افتتاحیه این فیلم در هفتاد و نهمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز در ۷ سپتامبر ۲۰۲۲ خواهد بود و برای اکران در ۱۱ نوامبر ۲۰۲۲ از طریق سونی پیکچرز کلاسیکس - Sony Pictures Classics در سینماهای ایالات متحده برنامه‌ریزی شده است.
فلوریان زلرنویسنده و فیلم‌نامه‌نویس اهل فرانسه است که برنده جوایزی همچون جایزه انترالیه و جایزه مولیر شده‌است. از نمایش‌نامه‌های برجسته زلر می‌توان به نمایش‌نامه پدر اشاره کرد.
کریستوفر همپتون نیز فیلم‌نامه‌نویس، نمایش‌نامه‌نویس و کارگردان بریتانیایی پرتغالی است که در سال ۱۹۸۸ برنده جایزه اسکار بهترین فیلمنامه اقتباسی برای فیلمنامه روابط خطرناک شد. همپتون در سال ۲۰۰۷ بار دیگر نامزد این جایزه شد.
این فیلم روز چهارشنبه در ساعت‌های ۱۹ و ۱۵ و ۲۰ و ۱۵ دقیقه در سالا گرانده و پالا بیه نال نمایش داده می‌شود.
هشتمین روز اکران فیلم‌های دور هفتاد و نهم جشنواره ونیز، همچنین در بخش افقها و افقهای گسترده میزبان دو فیلم ایرانی جنگ جهانی سوم و بی‌رویا خواهد بود.
بی رویا ساخته آرین وزیر دفتری به تهیه‌کنندگی هومن سیدی که امروز نخستین بار در جشنواره اکران می‌شود، بار دیگر در روز چهارشنبه در سالا جیاردینو در ساعت ۸ و ۴۵ دقیقه میزبان علاقمندان به سینمای ایران خواهد بود.
جنگ جهانی سوم به کارگردانی هومن سیدی هم در ساعت ۱۴ و در سالا دارسنا نمایش داده می‌شود.
منبع: ایرنا
کلیدواژه: جشنواره فیلم ونیز ونیز هومن سیدی جنگ جهانی سوم جایزه اسکار ایران بی رویا سینمای جهان جشنواره فیلم ونیز ونیز هومن سیدی جنگ جهانی سوم جایزه اسکار ایران بی رویا سینمای جهان جشنواره بین المللی فیلم جشنواره فیلم نمایش نامه نمایش داده فیلم نامه دختر ابدی فیلم ونیز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۹۴۴۰۰۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سرگذشت غم‌انگیز نخستین زن بازیگر سینمای ایران؛ صدیقه سامی نژاد که بود؟ (+عکس)
دهم اردیبهشت‌ماه سالروز درگذشت بازیگری است که نه تنها به عنوان نخستین هنرپیشه زن ایرانی شناخته می‌شود بلکه از منظری دیگر او را اولین قربانی در ناتوانیِ بومی کردنِ تفکر مدرن در سینمای ایران می‌دانند. صدیقه (روح‌انگیز) سامی‌نژاد بازیگر فیلم «دختر لر» پس از نقش‌آفرینی در نخستین فیلم خود آنقدر سختی دید که هرگز حاضر به تکرار این تجربه نشد.
به گزارش روزیاتو، نام روح‌انگیز سامی‌نژاد که متولد سال ۱۲۹۵ در کرمان بود، با بازی در نقش «گلنار» در فیلم «دختر لُر» برای همیشه در تاریخ سینمای ایران باقی مانده است. «دختر لر» نخستین اثر ناطق سینمای ایران است و در سال ۱۳۱۲ توسط خان‌بهادر اردشیر ایرانی و عبدالحسین سپنتا ساخته شد.
با پخش «دختر لر» در سینماها که با استقبال فراوانی هم روبرو شد، سامی‌نژاد به شهرت رسید اما بعد سرنوشت بسیار تلخی پیدا کرد.
فریدون جیرانی سال ۱۳۸۹ در دورانی که پخش یک مصاحبه با فریماه فرجامی بعد از سال‌ها بی‌خبری و با تصاویری تکان‌دهنده از این ستاره سال‌های دور سینما واکنش‌های تندی را به دنبال داشت، در مطلبی بیان کرد:
زندگی بازیگران در سینمای ایران تلخ است و این فقط مربوط به سال‌های پس از انقلاب نیست. از ابتدای ورود سینما به ایران این سرگذشت تلخ تکرار شده است. ۱۳ اردیبهشت سال ۱۳۷۶ یک روز صبح به دفتر مجله سینما زنگ زدند و گفتند روح‌انگیز سامی‌نژاد مُرده است. من تا آن روز فکر می‌کردم روح‌انگیز سامی‌نژاد باید سال‌ها پیش مرده باشد. به خانه خواهرش عالیه زند تبریزی زنگ زدم و دیدم خبر درست است. رفتم خانه عالیه زند تبریزی و فهمیدم سامی‌نژاد بعدازظهر چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت ۷۶ در سن ۸۶ سالگی در تنهایی مرده و روز پنجشنبه ۱۱ اردیبهشت در قطعه ۳۴ ردیف ۴۴ شماره ۴۶ در جایی گمنامی خاک شده است. رختخواب سامی‌نژاد وسط خانه بود. تنها میراث این اولین بازیگر سینما یک کیسه نایلونی بود و داخل آن یک بسته سیگار، یک شناسنامه و بروشور تانشده «دختر لر».
این کارگردان سینما همچنین گفته بود:
من قبل از دیدن این میراث، تصویر سامی‌نژاد را در فیلم تهامی‌نژاد دیده بودم که گریه می‌کرد و دیگر هیچ. «ایران قادری» که یک روز سرشناس‌ترین بازیگر تماشاخانه تهران بود، چه شد؟ چگونه مُرد؟ چه کسی خبر داشت؟ و خیلی‌های دیگر. ریشه سرگذشت تلخ بازیگران در سینمای ایران را باید در جامعه‌ای جستجو کرد که نتوانسته است تفکر مدرن را بومی کند و در خود حل نماید. متاسفانه اولین قربانیان این ناتوانی بازیگران زن سینما بودند.
عباس بهارلو – مورخ و پژوهشگر سینما – در سال ۱۳۸۱ مطلبی درباره این بازیگر نوشته بود که در بخش‌هایی از آن آمده است:
وقتی در سال ۱۳۱۲ فیلمِ «دختر لر» ساخته مشترک خان‌بهادر اردشیر ایرانی و عبدالحسین سپنتا، که صدیقه سامی‌نژاد در آن نقش «گلنار» را بازی می‌کرد، در تهران نمایش داده شد، در میان مردمی که برای بار نخست سیمای یک زن ایرانی را بر پرده سینما دیده بودند واکنش‌های ناگواری برانگیخت، که به‌درستی روشن نیست ــ و احتمالاً هیچ‌گاه نیز معلوم نخواهد شد ــ که آیا خانم صدیقه سامی‌نژاد تصوری از آن واکنش‌ها در ذهن داشته است یا خیر، و آیا اگر می‌داشت حاضر به ایفای نقش در آن فیلم می‌شد؟
گفته می‌شود که در آن مقطع آوانس اوگانیانس نیز کوشش‌هایی را در زمینه ساخت فیلم انجام می‌داد و در این‌باره بهارلو ادامه داده است:
به‌موازات فعالیت‌های سخت‌کوشانه اوگانیانس در ایران، عبدالحسین سپنتا و خان‌بهادر اردشیر ایرانی نیز برای ساختن نخستین فیلم مشترک در هندوستان در جست‌وجوی بازیگر زنی بودند که زبان فارسی بداند و نقش «گلنار» را در فیلم «دختر لر» بازی کند. تا قبل از دوره پهلوی‌ِ اول بازی زنانِ مسلمان در نمایش‌ها و تعزیه‌ها ممنوع بود و بازیگران زنی که در این سال‌ها در فیلم‌های اوگانیانس و مرادی ایفای نقش می‌کردند مانند مادام سیرانوش، لیدا ماطاوسیان، ژاسمین ژوزف، زما اوگانیانس و آسیا قسطانیان (کوستانیان) از بانوان ارمنی بودند که اکثر آن‌ها از صحنه تئاتر به سینما آمده بودند، به‌همین دلیل موانع کم‌تری بر سرِ راه خود داشتند.
سپنتا موفق شد صدیقه (روح‌انگیز) سامی‌نژاد، همسر یکی از کارکنان کمپانی امپریال فیلم بمبئی، را که از سیزده سالگی از کرمان به هندوستان رفته بود مجاب کند و با این توضیح که نام او به‌عنوان نخستین بازیگر زن در تاریخ سینمای ایران ثبت خواهد شد ــ که شد ــ موافقت او و شوهرش، دماوندی، را برای بازی در فیلمش جلب کند. بدین ترتیب گروه هندی ـ ایرانی عبدالحسین سپنتا و اردشیر ایرانی کار خود را در هندوستان آغاز کرد.
«دختر لر» نخستین بار در سی‌ام آبان ۱۳۱۲ در دو سینمای مایاک (دیده‌بان) و سپه بر پرده آمد، و نمایش آن، سال بعد از دوم مردادماه ۱۳۱۳ در سینما مایاک تکرار شد، و پس از یک ماه از چهارم آذر نمایش آن در سینما سپه به مدت پنجاه روز ادامه یافت. سپس با یک دو هفته وقفه در همین‌سینما از نو بر پرده رفت. استقبال از فیلم بسیار پُرشور بود و حتی «مادر بزرگ‌های خیلی پیر» هم رفتند تا سرگذشت «دختر لر» را به‌چشم ببینند.
ایفای نقش گلنار در «دختر لر» موجب شد که صدیقه سامی‌نژاد چنان انگشت‌نما و زبانزد خاص و عام شود که هم با دشنام روبرو شد و هم با تشویق برخی مردم در شهرهای مختلف.
سامی‌نژاد در سال ۱۳۴۹ یعنی ۳۷ سال پس از نمایش «دختر لر»، در مستندی از محمد تهامی‌نژاد با نام «سینمای ایران از مشروطیت تا سپنتا» حضور یافت و به روایت زندگی دشوار و پر از رنج خود پرداخت.
از تهامی‌نژاد نقل شده است:
اغلب به‌طور کنترل‌نشده‌ای می‌خندید و در حالی‌که اشک در چشمانش حلقه زده بود به من گفت که هنگام اقامت در هند ایرانی‌های متعصب او را مورد ضرب‌وشتم قرارمی‌دادند و حتی بطری به‌طرفش پرتاب می‌کردند. به‌طوری‌که همواره مجبور بود همراه با محافظ از استودیو امپریال فیلم خارج شود.
درباره این چهره مستند دیگری با نام «روح‌انگیز سامی‌نژاد» به کارگردانی مجید فدایی نیز ساخته شده که در ارتباط با زندگی نخستین بازیگر زن سینمای ایران و ایفاگر نقش «دختر لر» است.
سامی‌نژاد در حالی در ۸۰ سالگی از دنیا رفت که خاطرات زیادی از دورانی که «دختر لر» ساخته شد و حواشی پیرامون آن بازگو نشد. فریدون جیرانی که مطالعات زیادی درباره تاریخ سینما دارد، با بیان اینکه چنین اتفاقی فقط مختص نخستین بازیگران سینما نبوده، در مصاحبه‌ای با ایسنا گفته بود:
بسیاری از بازیگران سینما، حرف و تاریخ سینما را با خود به زیر خاک بردند. من بارها به آن‌ها گفته بودم که اجازه بدهید این اطلاعات به نسل‌های دیگر انتقال داده شود، اما بسیاری از آن‌ها به این موضوع توجه نکردند.
قدیمی‌های معروف، بریده‌اند و سعی می‌کنند که صحبت نکنند، چون معتقدند سال‌ها به آن‌ها بی‌لطفی شده است و دل پرگلایه‌ای دارند. مثل ناصر ملک مطیعی که من یک بار از او دعوت کردم تا به خانه سینما بیاید و درباره «چهارراه حوادث» (فیلمی به کارگردانی ساموئل خاچیکیان) صحبت کند و هرچه اصرار کردم موافقت نکرد. فردین هم دق کرد، در حالی که می‌توانست بازی کند. در یکی از برنامه‌های تلویزیونی هفت، بعد از سال‌ها آقای افخمی گفت که اگر به تاریخ سینما مراجعه کنید می‌بینید که بعد از فیلم «گنج قارون» تعداد سینماهای تهران افزایش پیدا کرده است بنابراین نمی‌توان نقش فردین را در تاریخ سینمای ایران انکار کرد اما سال‌ها تلاش شد که این نقش را انکار و حذف کنیم اما نتوانستیم. برای همین بعد از فوت او تشییع جنازه باشکوهی شکل گرفت. او می‌توانست بازی کند، چرا بازی نکرد؟ اگر بازی می‌کرد چه اتفاقی می‌افتاد؟ در سینمای سی سال اخیر که علی بی‌غمی وجود نداشت، می‌توانست نقش یک پدر را بازی بکند.
کانال عصر ایران در تلگرام
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت